سنجش عوامل جمعیتی مؤثر بر مشارکت اقتصادی زنان در منطقۀ شهری ایران

امروزه، میزان مشارکت زنان در بازار کار به منزلۀ یکی از عوامل توسعه‏یافتگی جوامع شناخته‏ می‏شود؛ از این‏رو، این پژوهش به بررسی عوامل اثرگذار مانند آموزش، وضعیت زناشویی، سن زن، و سرپرست خانوار بودن زن بر احتمال مشارکت زنان در بازار کار می‏پردازد. بدین منظور، از ریزداده‏های طرح هزینه ـ درآمد خانوار شهری مرکز آمار ایران در سال 1390 و از مدل پروبیت داده‏های تابلویی و روش برآورد حداکثر درستنمایی استفاده شده‏ است. براساس نتایج برآورد، انتظار می‏رود که در مناطق شهری ایران، آموزش در مقاطع پایین تحصیلی (ابتدایی و راهنمایی)، انگیزه‏ای برای ورود زنان به بازار کار نباشد؛ اما تحصیل در مقاطع بالاتر، به خصوص در دانشگاه، سبب ورود زنان به بازار کار شود. از نظر تأثیر وضعیت زناشویی، مطلقه و مجرد بودن زنان اثر مثبت، ولی بی‏همسر بودن بر اثر فوت اثر منفی بر احتمال مشارکت زنان در بازار کار دارند. رابطة میان سن و احتمال مشارکت زنان، u وارونه است؛ بدین مفهوم که در سن جوانی احتمال ورود زنان به بازار کار بیش از دوران میانسالی است. سرپرست خانوار بودن زن نیز بر احتمال مشارکت زنان اثر مثبت می‏گذارد.